The Hungergames.

Sinds ongeveer een maand lees ik de boeken van 'De hongerspelen' of mooier  gezegd 'The hungergames', ook heb ik alle 3 de films al gekeken en ben misschien een klein beetje fan gaan worden. Toen ik een paar dagen terug weer aan het lezen was, begon ik opeens na te denken over hoe het zou zijn als ik ook mee zou doen aan de hungergames. Zou ik  een bondgenoot zoeken, of juist alles op eigen houtje doen. Zou ik me richten op het survivallen, of juist op het vechten. Het leek me een leuk idee om hier een stukje over te schrijven.
Voor degene die de hungergames niet kent, het is heel simpel samengevat een moordspel. Je word met z'n 24en in een arena gezet, waar allemaal dodelijke dieren en planten leven. Uiteindelijk kan er maar 1 iemand naar huis, en de rest zal aan zijn einde komen in de arena.

We beginnen bij het begin, de boete. Hoe zal ik reageren, afscheid nemen, naar voren komen enzovoort. Ik moet eerlijk zeggen dat dit gedeelte nog niet mijn grootste probleem zal zijn. Afscheid nemen gaat zwaar worden, zeker als ik degene zou zijn die voor m'n gezin moet zorgen. Ik zou me vooral groot houden, tot m'n dood. Dus ook bij het afscheid. Niet huilen, en alleen maar zorgen dat m'n gezin en vrienden het zullen redden zonder mij. Hoe ik naar voren het podium op zal lopen? Geen idee, overstuur.. opstandig, bang, nee niet zomaar bang, doodsbang. Zeker als ik weet dat ik waarschijnlijk degene ben die het niet gaat overleven.

Dan de treinrit, het trainingscentrum en de sponsors. Zoals  ik al zei, zou ik me sterk proberen te houden, ik hou er niet van om onzeker gevonden te worden, en al helemaal niet als ik mee moet doen aan de hungergames. Dit moet van begin af aan, dus ook tijdens de treinreis. Als ik mijn mentor ontmoet zal ik meteen tips, technieken en informatie willen. Ik weet niet wat voor mentor ik zal krijgen, maar als ik een soort gelijk figuur als Haymitch zou krijgen dan zakt de moed wel meteen in de schoenen. Maar ik zou me sterk houden, dus moet ik hulp hebben. Eenmaal in het trainingscentrum zou ik zo hard mogelijk trainen als ik kan. Ik kan namelijk helemaal niks, ik weet niks over planten en kan al helemaal niet jagen of vechten. Ik zou dus willen leren over planten en ik moet sowieso leren vechten, anders kom ik er niet. Wat sponsors betreft,  die moeten van me houden. Ik ben over het algemeen wel goed met vrienden maken, en kan me als het moet goed inhouden. Sponsors vinden lijkt me niet een heel groot probleem.

En dan de spelen zelf..  Zoals ik al  zei ben ik best goed in het maken van vrienden, maar samenwerken is niet echt mijn ding. Als ik iemand niet helemaal vertrouw of iemand denkt ergens over dan doe ik het liever zelf. Maar eerlijk is eerlijk, in je eentje de hungergames winnen lukt niet. Zeker niet als je geen ster bent in vechten en survivallen. Dus ik moet iemand vinden die kan survivallen en iemand die kan vechten. Maar er kan maar een iemand winnen , en dat  wil  ik zijn. Dus als er nog maar een paar over zijn, zou ik de vechter in mijn team proberen te vergiftigen met een plant. De survivaller kan ik wel hebben. Klinkt  hard, klopt. Maar het is zij of ik.

Maar dan... Dan zijn we nog met z'n tweeën en moeten we het opnemen tegen de 'beroeps' (de mensen die worden opgeleid om te vechten). Ik ben niet goed in vechten, dat is een feit, ik kan het niet en ben er gewoon niet sterk genoeg voor. Wat ik zou doen is een val bedenken. Dat is de enige manier om ze uit te schakelen. Hun eten laten verdwijnen, wapens stelen alles zodat hun niet kunnen overleven, en ik niet tegen ze hoef te vechten.

Uiteindelijk, stel dat ik het overleef.. Dan zou ik de beste mentor willen worden(de winnende tributen van elk district worden het jaar daarop mentor). Ik zou willen zorgen dat de tributen die uit mijn district komen, een goeie kans maken en het ook overleven.